Ktoś zna grę w golfina? Nie? No pewnie, bo wymyśliła ją dziś moja córka 🙂 Było gorąco, za gorąco jak dla mnie, więc może dlatego nie do końca pojęłam wszystkie jej zasady, ale zerkając na Milo, zdążyłam się zorientować, że chodzi o bieganie z wielką szyszką po specjalnym torze przypominającym labirynt…

No cóż, gdy rodzice pracują (obok), dzieci harcują, a dziecięca wyobraźnia czyni życie wszystkich członków rodziny znośniejszym. Dziś dzień niewiarygodnie nasycony. Wysoki poziom przeżytych atrakcji potwierdziła nawet postawa samego dziecka – nie mogąc pomieścić już więcej, około siódmej zasnęło… i spało długo i szczęśliwie 🙂 W samym sercu miasta byliśmy jakby na wczasach, zanurzeni w przyrodzie po uszy, a bycie nasze było intensywne we wszystkich odsłonach zmysłów. Mamo, chcesz ze mną wakacjować? – to było pierwsze rzeczowe pytanie Milo, gdy tylko skończyliśmy rozbijać dla niej namiot. Oznaczony został własny teren i ogłoszone królestwo królowej-słońce. Zaczęło się najjaśniejsze panowanie…

Ciekawa wszystkiego, doświadczała wszystkiego. A my nie przeszkadzaliśmy. Od czasu do czasu, uciekając od mojej roboty, zmieniałam się w paparazzo polującego na te ważne momenty, wyjątkową kolekcję gestów i przeżyć. Podglądałam kreatywność bez skrępowania, bez skrupułów. To był dobry, intensywny czas. Wrony zrobiły godzinę „W”. A Królowa czytała książki, jadła tartę z malinami i naleśniki z dżemem śliwkowym, przegryzając morelami i jabłkami, popijając wodą, wspominając smak lodów ze spaceru. Na początku bawiła się zabawkami, po czym porzuciła je na rzecz zabawy z przyrodą. Obserwowała ważki i inne owady, układała figurę księżniczki z kamieni, budowała kolekcję szyszek, układała wzory z patyków, wycinała nożykiem wszędobylską trawę ściśniętą między płytami chodnika, odpoczywała z nosem w chmurach. W końcu zainspirowały ją rozrzucone w trawie płyty OSB, z których stworzyła tor do biegania. Przypadkowy zbiór kawałków (czegokolwiek), za które nie dalibyśmy nawet trzech groszy to – uwaga! – jeden z najbardziej zaskakujących katalizatorów dobrej zabawy. Można spróbować podrzucić dziecku taką mieszaninę nie powiązanych ze sobą (fizycznie i znaczeniowo) elementów, a dziecko za moment stanie się performerem i użyje jej na swój własny twórczy pożytek. A dla mnie ciekawa zmiana perspektywy – zająć się na spokojnie pracą, nie ingerować, ale kątem oka obserwować co z tego wszystkiego wynika 🙂 Świetna zabawa!