Dzieciaki potrzebują czasem narracji. Wieczorem, niespodziewanie, narodziła się Supcia i powstały Przygody Supci. Milo sama wymyśliła opowieść i zilustrowała ją grubym flamastrem. W porę pochwyciłam wątek (dość luźna historia) i zapisałam tekst – książka gotowa!

A zaczyna się tak…

Supcię ugryzł w głowę duch. Posmarowałam kremem i nic nie bolało.

Razem się śmiałyśmy z tego parasola. I Supcia się okropnie śmiała.

Bawiłyśmy się w stary grzebyk. Razem – ja i Supcia.

Był słoneczny dzień. Spotkałyśmy takiego pieska, a on był smutny.

Byłyśmy z kotkiem, Supcia i ja, patrzyliśmy na górę, a tam taka kula. Myśleliśmy, że na nas spada. A ona spadła na ziemię.

Miałyśmy z Supcią dwudziestu przyjaciół. I wszyscy się do siebie przytulali.

Burakowy kwiatek sam jadł buraki i Supcia okropnie się z tego śmiała.

Było aż dwadzieścia marchewek, i ja wszystkie umyłam. I Supcia potem zjadała, bo ona uwielbia marchewki. Została jej jedna marchewka.

Kochałyśmy się, Supcia i ja. I koniec.